Jedna z wiernych Czytelniczek portalu Derma Estetic postanowiła opisać nam swoją historię związaną z odchudzaniem i kompleksami. Przyznajemy, że byliśmy niesamowicie poruszeni. Bez wątpienia jest to jedna z historii, która dla większości okaże się również niesamowitą motywacją. Opowieść Kasi pokazuje, że mimo przeciwności losu, jeżeli bardzo chcemy coś osiagnąć, jeżeli mamy marzenia to wystarczy samozaparcie i chęci. Nie zapominajmy, że dookoła mamy  życzliwych ludzi….

Droga Redakcjo,

Jestem wierną czytelniczką Waszego portalu i często znajduję tutaj wiele porad oraz nowinek, dotyczących tego jak dbać o siebie lub rozwiązać jakiś problem związany z wyglądem.

Niedawno zamieściliście artykuł http://dermaestetic.pl/uroda/piekne-nogi-przygotuj-sie-na-nadejscie-lata/, który skłonił mnie do napisania o mojej drodze do lepszej wersji samej siebie. Wiem, że wiele osób boryka się z problemem nadwagi, ale nie każdy potrafi sobie z tym sam poradzić. Myślałam o tym, aby stworzyć bloga i napisać o moich ostatnich dwóch latach „metamorfozy”, ale powstrzymuje mnie ilość „hejterów”, którzy są wszechobecni i bardzo często krytykują wygląd kobiet, które dla mnie są ideałami.

Jesienią 2013 roku sięgnęłam tzw. „dna”, a w zasadzie szczytu wagowego. Od 2000 r. mam niedoczynność tarczy (mam usunięty cały jeden płat i część drugiego), przez co od dłuższego czasu walczyłam z nadprogramowymi kilogramami.

W 2011 roku miałam spore problemy w życiu prywatnym i zawodowym (nieszczęścia chodzą parami), które zajadałam w domowym zaciszu. Dzięki różnym książkom o samoakceptacji, w tym jednej, która wpłynęła na mnie szczególnie – przestałam przejmować się swoim wyglądem i pozornie zaczęłam siebie akceptować. A tak naprawdę – zepchnęłam mój wygląd gdzieś głęboko i na co dzień nie myślałam o tym, pakując w siebie duże ilości niezdrowego jedzenia i „sprawiając sobie przyjemności – troszczyłam się sama o siebie”.

Dopóki nie zobaczyłam siebie na zdjęciach z imprezy, które koleżanka zamieściła na facebooku, nie zdawałam sobie sprawy do jakiego stanu się doprowadziłam. Nie mogłam uwierzyć, że ja naprawdę tak wyglądam, że jestem po prostu gruba. W wieku 35 lat, przy wzroście 166 cm osiągnęłam wagę 81 kg. Prawdą jest to, że często widzimy siebie poprzez nasze własne wyobrażenie, a nie to – jak widzą nas inni i jak wyglądamy naprawdę. Odnalazłam zdjęcia sprzed 10 lat, na których byłam o 30 kg szczuplejsza i zastanawiałam się jak to możliwe, że wtedy się sobie nie podobałam?

Wpadłam w rozpacz, zaczęłam się odchudzać, unikałam spotkań ze znajomymi i udawałam, że wszystko jest w porządku i mam po prostu bardzo dużo dodatkowych zajęć. Kiedy już udało się komuś mnie wyciągnąć na jakąś imprezę, to jadłam wszystko co popadło, bo przecież nie mogłam się publicznie przyznać do tego, że się odchudzam. Tym bardziej, że tak naprawdę się nie odchudzałam. Mniejsze i bardziej zdrowe posiłki udawało mi się spożywać póki byłam w pracy, wieczorem w domu – rzucałam się na wszystko co było w szafkach i lodówce. Każdego wieczoru mówiłam sobie – dzisiaj wieczór – ostatni raz, jutro mi się uda. I przez kolejne 2—3 dni nie jadłam prawie nic. I tak dobiłam do 85 kg przez kolejne 2 miesiące.

Wtedy odezwał się do mnie kolega, moja dawna sympatia, który kilka lat wcześniej przeprowadził się do innego miasta i zaproponował spotkanie. Przez 2 tygodnie udawało mi się skutecznie wymigać, aż w końcu przyparł mnie do muru i zapytał co się dzieje i czemu go unikam, czy on coś złego mi zrobił i o tym nie wie? Wtedy pękłam i przyznałam się, że wstydzę mu się pokazać, bo wyglądam jak potwór.

Po raz kolejny utwierdziłam się, że wszystko w życiu dzieje się po coś. Okazało się, że on też miał problem z nadwagą, ale udało mu się zwalczyć zbędne kilogramy, na dowód czego przesłał mi swoje zdjęcia „przed” i „po”. Spotkaliśmy się, porozmawialiśmy, przekazał mi swoją wiedzę i doświadczenia, a także zadeklarował wsparcie.

I tak się zaczęło. Bazowałam na następujących założeniach:

• sukces to: 70% to dieta, a 30% to trening (25% ćwiczenia siłowe i 5% ćwiczenia cardio);
• dieta: 5 – 6 posiłków dziennie, każdy posiłek to: 45% z węglowodanów, 40% z białka, 15% ze zdrowych tłuszczy (przy czym na śniadanie więcej węglowodanów, a na kolację więcej – białka),
• obliczyłam bilans kaloryczny (korzystając z dostępnych w Internecie kalkulatorów): 1700 kcal w dzień treningowy, 1300 kcal w dzień bez treningu,
• pierwszy etap zaplanowaliśmy na 3 miesiące: zestaw ćwiczeń bazującego na tzw. Full Body Workout na siłowni (każda partie mięśniowa po trochu na każdym treningu).

Zmierzyłam się, zrobiłam sobie zdjęcia, zważyłam się. Nie miałam planu pod hasłem: muszę zgubić 5 kg w miesiąc. W głowie miałam jedynie myśl, że chciałabym schudnąć i skoro mojemu koledze się udało, to mi też się uda.

Wiedząc, że mam jeść węglowodany złożone, chude mięso i nabiał, sama opracowałam sobie dietę. To co teraz oceniam jako ważne i co mi pomogło – wszystkim wokół powiedziałam, że przeszłam na dietę. Dzięki temu – byłam konsekwentna, bo nie chciałam usłyszeć za jakiś czas: „Znów się odchudzasz?” i widzieć zwątpienia w oczach najbliższych. Gdy szłam na imprezę, na wszelki wypadek zabierałam sałatkę dla siebie i odmawiałam picia alkoholu. Do pracy – zabierałam pudełka z jedzeniem i zgodnie z planem jadłam co 3 godziny. Po miesiącu widać było pierwsze efekty – zwłaszcza w okolicy brzucha. Rodzice zaczęli mi kibicować i wspierać, a na niedzielny obiad przygotowywali dla mnie kotlet z kurczaka bez panierki i porcję ryżu, zamiast ziemniaków.

Mój przykładowy jadłospis na dzień treningowy:

• 07:00 omlet z 2 jaj, pomidor, 3 czarne oliwki, 100 g łososia wędzonego
• 10:30 200 g sera białego chudego, 2 wafle ryżowe, ogórek małosolny
• 14:30 mozarella light 125 g, pomidor, ½ awokado
• 17:00 150 g piersi z indyka, 40 g makaronu żytniego razowego, 30 g sałaty, 5 g oleju lnianego
• 19:30 trening
• 22:00 30 g odżywka białkowa, 30 g płatki owsiane, 10 g siemienia lnianego, 1 kiwi.

Do tego wypijałam ok. 1.5 litra wody dziennie i czerwoną lub zieloną herbatę. Ćwiczyłam na siłowni 3 razy w tygodniu, każdy trening kończąc 30 minutami aerobów (orbitrek, wioślarz).

Po trzech miesiącach ubyło mi sporo centymetrów:

• łydka: -1 cm
• udo: -3 cm
• pas (pępek): -6 cm
• klatka (pod pachami): -4 cm
• klatka (biust): -6 cm
• klatka (pod biustem): -3 cm
• biceps: -2 cm.

Po tych trzech miesiącach diety i ćwiczeń, zmieniło się moje myślenie. Efekty dały mi motywację, a dieta nie była już dietą, tylko stała się sposobem odżywiania. Przestałam tęsknić za pieczywem grubo posmarowanym masłem z żółtym serem czy spaghetti alla carbonara z kieliszkiem wina na dobranoc. Szukałam stron o zdrowym odżywianiu i śledziłam profile społecznościowe, by znaleźć dodatkowe inspiracje i dodatkową motywację.

Podsumowując początek zmiany mojego trybu życia, bo tak mogę to z powodzeniem nazwać, mogę wyliczyć błędy, które popełniałam próbując zrzucić kilogramy wcześniej:

• stosowanie diet cud, dzięki którym można stracić 10 kg w 10 dni, czyli drastyczne obniżanie ilości kalorii
• nieregularne spożywanie posiłków
• zbyt obfite posiłki składające się głównie z węglowodanów
• zaczynanie diety od następnego dnia
• brak osoby/osób, które mogą mnie wesprzeć
• zajadanie problemów
• brak ćwiczeń
• zakładanie nierealistycznego planu utraty kilogramów, który z góry skazany jest na niepowodzenie.

Ciąg dalszy nastąpi…